De zwijgzame Gunnar Huttunen besluit op een dag om de molen van een Fins dorpje te herstellen. Hij gaat daar wonen en wordt meteen de nieuwe molenaar van het dorp. De boeren zijn natuurlijk blij: het meel kan weer dichtbij gemaald worden! Die blijdschap is alleen van korte duur. In het dorpje blijkt namelijk geen plek te zijn voor de excentrieke Huttunen. De molenaar heeft vreemde trekjes, wat botst met de alledaagse dorpelingen. Ze accepteren zijn stemmingswisselingen, met name omdat hij zowel kinderen als volwassen kan vermaken met het imiteren van dieren. Wat roet in het eten gooit is het wolvengehuil. Met name in de winter gaat Huttunen soms ’s nachts naar buiten om te huilen als een wolf, wat alle honden van het dorp wild maakt. Als hij de dorpelingen van hun slaap blijft beroven zetten ze voet bij stuk: die Huttunen moet weg.

De huilende molenaar is een mooi verhaal over compassie en acceptatie. In het begin van het verhaal is het onduidelijk of de molenaar echt ‘gek’ is. Wat is gek? Hij doet niemand pijn, helpt zijn dorpsbewoners en is erg op zichzelf. Het wolvengehuil helpt de molenaar, het lucht op. Toch past hij zich niet aan als de dorpsbewoners keer op keer komen klagen. Ze willen de eigenaardige man opsluiten in een gesticht.

—

Lees de complete recensie op Chicklit.nl

Ik heb dit boek mogen ontvangen als recensie-exemplaar, in ruil voor een eerlijke recensie. Daar ben ik uitgeverij Wereldbibliotheek en Chicklit erg dankbaar voor.