Pijnlijk, leerzaam en moeilijk. Zo omschrijft Monique van Loon (31) de periode waarin zij ziek is geweest. In haar nieuwe boek, je bent jong en je krijgt wat, beschrijft ze hoe het is om als jonge vrouw ziek te worden.

Door Willemijn Gigase

Monique van Loon gaat door het leven als freelancer en schrijver. Ze schrijft iedere week een culinaire column voor Het Parool. Velen kennen Monique ook van Culy.nl en Girlscene. Met beide is ze inmiddels gestopt, maar ze heeft niet stil gezeten. Twee boeken staan op haar naam, The culy way of life, dat ze in 2013 heeft gepubliceerd, en Je bent jong en je krijgt wat. In dit laatste boek vertelt Monique hoe ze op achtentwintigjarige leeftijd baarmoederhalskanker heeft gekregen, hoe ze daarmee omging, en vooral hoe het na de operatie met haar ging.  

“Baarmoederhalskanker kan het niet zijn, je bent pas achtentwintig.” 

– Je bent jong en je krijgt wat –

“Was kanker dan ooit een optie?” Monique staat vol in het leven als ze te horen krijgt dat ze baarmoederhalskanker heeft. Zowel zij als haar dokters gaan er eerst niet van uit. Ze heeft wel al maanden vage bloedingen, maar kanker? De uitslag van het uitstrijkje wijst ook uit dat er niks aan de hand is, helemaal goed. Monique krijgt een doorverwijzing voor de gynaecoloog. Spoiler: Het blijkt toch baarmoederhalskanker te zijn.  

“Het is niet goed, Monique.” 

– Je bent jong en je krijgt wat –

Op 10 oktober heeft Monique de ‘radicale’ operatie. Hierbij wordt de baarmoeder verwijderd samen met de baarmoederhals, een stuk van de vagina, de zogenaamde ‘ophangbanden’ van de baarmoeder en lymfeklieren in de onderbuik. Monique kan dus zelf geen kinderen meer krijgen. Ze heeft wel nog haar eierstokken en eileiders. Mocht ze ooit besluiten een kindje te willen, dan zou dat met behulp van een draagmoeder kunnen. In 2017 heeft ze nog geen kinderwens: “en dat is gelukkig hetzelfde gebleven,” zegt Monique. 

Het is altijd vervelend om ziek te worden, en dat is nog zacht uitgedrukt. “Als je jong bent, en ik was toen 28, dan gebeurt er zoveel in je leven en dan ben je nog helemaal niet bezig met je lichaam en wat er mis kan gaan. Als je 60 of 70 bent, en je krijgt baarmoederhalskanker, dan is er van een kinderwens sowieso geen sprake meer,” vertelt Monique. 

 “Ik ben kankervrij. Baarmoederloos, dat ook, maar vooral: kankervrij.” 

– Je bent jong en je krijgt wat –

Het levert niet alleen spanningen op in je relatie. Vriendschappen komen ook onder een vergrootglas te liggen. Als je jonger bent, zijn er soms nog niet veel mensen in je omgeving ziek geweest. Niet iedereen weet dan hoe ze moeten reageren. In het boek schrijft Monique over het meisje Iris, waar de vriendschap niet goed mee afloopt. “Je gaat op dat moment wat sneller nadenken of je wel nog vrienden wil blijven en er nog voor diegene wil zijn. Andere relaties worden juist veel hechter.”

“Als ik eenmaal de knoop heb doorgehakt, wil ik er daarna zo snel mogelijk vanaf zijn. Dat geldt voor relaties, tumoren en blijkbaar ook voor werk.” 

– Je bent jong en je krijgt wat –

“Ik heb het lang genoeg gedaan en dat was gewoon het einde van een tijdperk,” zegt Monique over haar vertrek bij Culy.nl. In 2018 neemt ze de beslissing om alleen als freelancer te gaan werken. Zo schrijft ze iedere week voor Het Parool, werkt achter de schermen aan veel mee en is vorig jaar bijna het hele jaar bezig geweest met het schrijven van het boek. Dit heeft haar ook blij verrast, “Ik zou wel nóg een boek willen schrijven, ik heb de smaak wel te pakken. Het wordt dan wel fictie.”

 “Wat me nu het meeste bij blijft? Dat ik het heel erg in mijn eentje heb gedaan, terwijl ik heel veel mensen om me heen had. Ik had vrienden, een vriendje en mijn vader. Dat was heel fijn maar ik heb het onbewust toch alleen gedaan.”

 – Monique van Loon –

“Ik heb die periode nu echt afgesloten. Het lichamelijke gedeelte was eigenlijk al wat langer voorbij en dat mentale stuk is door het schrijven van het boek wel echt geheeld,” vertelt Monique. Ze heeft op het einde van het boek nog steeds klachten. “Het lymfoedeem dat ik op het einde bespreek met de fysiotherapie, heb ik nog steeds. Dat zal ik ook mijn hele leven blijven hebben. Dat is wel te doen, maar het gaat met ups-and-downs. De zenuwpijn is gelukkig wel veel minder geworden.” 

“Het heeft me natuurlijk wel veranderd,” zegt Monique. Ze probeerde zich in de tijd waarin ze ziek was zo normaal mogelijk te blijven voelen. “Dat is soms best lastig. Zo een ziekte geeft je het besef dat je niet alles kan controleren. Als je een bepaalde routine hebt, dan wordt alles gewoon in de war geschopt. Je gaat meer nadenken over je eigen sterfelijkheid. Ik ben ook een stuk rustiger geworden, ik neem nu wat meer de tijd om van het leven te genieten. Voor mij zorgde de ziekte er echt voor dat ik me afvroeg, ‘Wat wil ik met mijn leven?’”